Τι δώρο να πάρεις στην μητέρα σου

Η πιο δύσκολη απόφαση που έχεις να πάρεις αυτές τις γιορτές. Φυσικά θα κάνεις λάθος.

Ποτέ δεν είναι εύκολο να διαλέξεις δώρο για κάποιον δικό σου άνθρωπο. Αλλά πάντα υπάρχουν κάποια hints. Η κοπέλα σου σίγουρα θα έχει χαζέψει ένα ζευγάρι γόβες σε μια βιτρίνα όταν κάνατε βόλτα. Ο πατέρας σου όλο και κάποιο hobby θα έχει να ενθαρρύνεις με ένα δώρο. Τους κολλητούς σου τους ξέρεις αρκετά καλά για να ξέρεις τι θα τους πάρεις. Με την μάνα σου όμως τι κάνεις;
Η ζώνη του λυκόφωτος ανοίγεται μπροστά σου. Έχεις ξαναβρεθεί μπροστά σε αυτή τη δύσκολη απόφαση. Και όσο ζεστή κι αν ήταν η αγκαλιά που σε πήρε αφού της έδωσες το περυσινό της δώρο, είσαι 100% σίγουρος ότι δεν της άρεσε και πολύ. Μην ντρέπεσαι. Το παθαίνουμε όλοι.
Όλοι ακούμε την ατάκα για το νούμερο που κάναμε λάθος. Όλοι δεχόμαστε το επικριτικό αλλά μελιστάλαχτο “βρε αγόρι μου αφού δεν τα φοράω εγώ αυτά”. Όλοι γνωρίζουμε ότι το “αχ τι ωραίο” μπορεί να κρύβει όλες τις μύχιες σκέψεις του κόσμου. Από την εσωτερική τσαντίλα για το μαντήλι που της πήρες δώρο την ώρα που η κοπέλα σου κρατάει την καινούρια της Balenciaga μέχρι το αιώνιο παράπονο για κάτι που ήθελε μια ζωή να της κάνεις δώρο και δεν το έχεις σκεφτεί ποτέ.
Ας μην τις αδικώ τις μητέρες αυτού του κόσμου. Η αγάπη της μάνας είναι ανιδιοτελής και απεριόριστη. Και πρώτος εγώ έχω εξάρει την Ελληνίδα μάνα και τις αρετές της. Αλλά ας μην είμαστε και χαζοί.

“Ένα τηλέφωνο να με παίρνεις, αυτό μου φτάνει”

Δεν υπάρχει πιο κλασική ρήση από την παραπάνω. Και είναι αυτό που φοβόμουν ότι θα άκουγα από κάθε μητέρα που ρώτησα για να βγει αυτό το θέμα, το οποίο πρότεινε αναγνώστης στο Facebook και μίλησε στην καρδιά μου. Απευθύνθηκα σε συναδέλφους για να με βοηθήσουν. Σε νεαρές μητέρες αλλά και σε άνδρες συναδέλφους για να μου πουν κι εκείνοι τι δώρο θα ήθελαν οι μητέρες τους. Οι μισοί με έγραψαν κανονικότατα (χρόνια πολλά και σε εσάς παιδιά, εσείς να 'στε καλά). Κάποιοι άλλοι με βοήθησαν αρκετά.
Αλλά σε κάθε απάντηση μάνας, ήταν προφανής η τάση του “δεν με νοιάζει τι δώρο θα μου πάρει ο γιος μου”. Και είμαι σίγουρος ότι ισχύει για κάθε μία από τις μητέρες που ρώτησα. Η Μαρία ήταν το πιο τρανταχτό παράδειγμα. “Φέτος, ο γιος μού αγόρασε μια Barbie με ένα κατακόκκινο φόρεμα. Διάλεξε μια ωραία σακούλα με ροζ πεταλούδες και ήρθε όλο χαρά να μου δώσει το δώρο μου. Όταν μου το έδωσε και τον ρώτησα γιατί το διάλεξε αυτό, μου απάντησε οτι της μοιάζω πολύ και έτσι θεώρησε οτι ήταν το  είναι το ιδανικό δώρο για μένα... Ο μικρός μου είναι 4.5 ετών και απο ότι φαίνεται με έχει σε μεγάλη εκτίμηση :) Αυτό είναι το πιο ωραίο δώρο για μένα αυτές τις γιορτές!”.
Καταλαβαίνεις.

  Την Άννα Μαρία την έπρηξα λίγο παραπάνω να μην περιοριστεί στις αγάπες και τα λουλούδια. Σχεδόν τα κατάφερα. “Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα που θα ήθελα από τα παιδιά μου δεν είναι υλικά. Το να είσαι σούπερ Μαμα είναι τουλάχιστον εξαντλητικό. Να είσαι η τέλεια Μαμα, η τέλεια εργαζόμενη, η τέλεια σύζυγος. Μάλλον μας κορόιδεψαν με τη γυναικεία χειραφέτηση... Τα καλύτερα δώρα; Η Αναγνώριση: και όμως ναι, αυτό θέλω πιο πολύ από όλα τα αλλά. Την αναγνώριση της δυσκολίας του να είσαι Μαμα (σούπερ και μη). Ο Χρόνος: και αυτό, ναι. Μπορούν να μου κάνουν δώρο δυο μέρες "άδεια" να τις περάσω μόνη μου και μόνο με/για τον εαυτό μου?” Το μήνυμά της συνεχίστηκε με κάτι συνδρομές σε γυμναστήριο, κάτι μασάζ και μίνι αποδράσεις για να κλείσει φυσικά πανηγυρικά με το: “Και επειδή μάνα μη γραφική δεν υπάρχει: μακάρι να υπήρχε ένας τρόπος να κλείσουμε σε ένα μικρό κουτάκι τις αγκαλιές τους, και να τις έχουμε διαθέσιμες οπότε τις χρειαζόμαστε... Αυτό θα ήταν το καλύτερο δώρο. Να τις αγαπάτε τις μάνες σας ρε (κλεμμένο)”.
Τελευταία ήρθε η απάντηση της Έλενας. Ρεαλιστικότατη μέχρι το μεδούλι. “Σταματήστε να βλέπετε την μαμά σας ως πιατέλα (που σας στέλνει με φαγητό), ως σεμεδάκι (που το βάζει πάνω στην τηλεόραση να μην σκονίζεται), ως φουλάρι (μαντήλι Καλαματιανό) και ως παντόφλα (του μπαμπά σας). Αγοράστε της κάτι που θα φορέσει ή θα κρατήσει. Ένα ζευγάρι παπούτσια, μια τσάντα, ένα παλτό. Ναι, σας έφερε στον κόσμο και θα χαίρεται πάντα με αυτό, αλλά δεν έπαψε ποτέ να είναι γυναίκα που κοιτάζεται στον καθρέφτη και θέλει να είναι όμορφη. Για τον άντρα της, για τον γιο της, για τους άλλους και για την ίδια. Μην της το δώσετε με την τσάντα του καταστήματος, διπλώστε το και δέστε το με ένα κόκκινο φιόγκο. Μάνα σας είναι”.

Το δράμα του γιου

Από τους άνδρες συναδέλφους, μόνο ο Δημήτρης μπήκε στον κόπο να το ψάξει το θέμα. Πήρε μάλιστα τηλέφωνο την μάνα του να βολιδοσκοπήσει τις επιθυμίες της για αυτά τα Χριστούγεννα, με κίνδυνο μάλιστα να του πει ξεκάθαρα τι δώρο θέλει για φέτος και να τρέχει να το πάρει. Η συζήτηση / εξομολόγηση που έστειλε στο mail μου αποτυπώνει ακριβώς αυτό που νιώθει ο κάθε γιος όταν στέκεται μπροστά σε αυτή τη δύσκολη απόφαση και προσπαθεί να συνεννοηθεί με την σφήκα μάνα για το τι να της πάρει.
“Η προσπάθεια στο να μάθεις τι δώρο μπορεί να θέλει η μητέρα σου για αυτά τα Χριστούγεννα  είναι ικανή, αντί να σε στείλει στην Ερμού να σε στείλει σε τρελάδικο.  Όλα ξεκινούν  με το «εγώ δεν θέλω τίποτα παρά μόνο εσύ να είσαι καλά»,  συνεχίζουν με το «και ένα απλό τριαντάφυλλο μου φτάνει» και οδεύει να τελειώσει με το «ένα τηλέφωνο να με παίρνεις και είναι μεγάλο δώρο για εμένα». Σκέφτεσαι, εντάξει εγκαταλείπω, δεν πρόκειται να βγει τίποτα. Παραιτούμαι γιατί θα καταλήξω να ακούσω όλα τα παράπονα της χρονιάς συμπυκνωμένα σε Χριστουγεννιάτικη συσκευασία δώρου. Όμως την στιγμή που ξεκινάς  να κάνεις στροφή 360 μοιρών, η συζήτηση επανέρχεται σε γήινο επίπεδο και σου θυμίζει ένα καπέλο που της είχες αγοράσει κάποτε από τα Selfridges και θα ήθελε ένα καινούργιο. Εντάξει μπορεί να μη χρειαστεί να πεταχτώ μέχρι το Λονδίνο, αλλά τελικά έχω ένα καλό hint για αυτά τα Χριστούγεννα”.

  Μια Οδύσσεια. Μόνο με αυτό μπορώ να παρομοιάσω την προσπάθεια να μάθεις τι θέλει η μάνα. Σε σημείο που καταλήγεις να μην σε νοιάζει τόσο πολύ, να παίρνεις μια μαλακία και να μην σε νοιάζει αν θα της αρέσει ή όχι. Κι όταν ανοίγει το περιτύλιγμα έχεις το βλέμμα γυρισμένο αλλού για να μην δεις την μούτα της απογοήτευσης.

Μερικές όχι και τόσο ασφαλείς προτάσεις

Όσο μικρή και αν ήταν η συμμετοχή των συναδέλφων, κάποιες ιδέες βγήκαν. Και σίγουρα δεν μπορούμε να ξέρουμε τα χούγια κάθε γυναίκας αλλά ως ONEMAN αποφασίσαμε να σας δώσουμε μερικές προτάσεις.

Για τις διαβαστερές μητέρες

Ένα βιβλίο μπορεί να είναι εξνέρωτο σαν δώρο αλλά υπάρχουν γυναίκες που το εκτιμούν πολύ. Και δεν μπορεί να μην έχεις ιδέα τι διαβάζει η μάνα σου. Είτε είναι τα άπαντα της Λένας Μαντά, είτε ξεψαχνίζει τους τόμους της Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ είτε θα ενδιαφερόταν για τις θεωρίες του Baudrillard, ένα βιβλίο θα το βρεις να της το πάρεις. Στην τελική θα το αλλάξει να πάρει εκείνο που θέλει. Αφορμής δοθείσης να πω ότι το Forget Foucault είναι ό,τι πιο gutsy έχει γραφτεί τα τελευταία 50 χρόνια.

Για τις φανατικές των Τούρκικων

Αν τα απογεύματα στο πατρικό σου θυμίζουν τις περιπέτειες του μικρού Θοδωρή Δημητρόπουλου στον θαυμαστό κόσμο των Τούρκικων σειρών, η απόφαση είναι μονόδρομος. Είτε θα της αγοράσεις ένα ελληνοτουρκικό λεξικό για να μάθει μερικές ατάκες στα Τούρκικα και να ξαναζεί τις στιγμές πάθους με τον πατέρα σου είτε θα ανακαλύψεις πού πουλάνε πολυτελείς κασετίνες με όλα τα DVD της Σιλά.

 

Για τις σκληρά εργαζόμενες

Ναι, τις νοικοκυρές λέω. Εκείνες θέλουν μία περιποίηση, ένα τέλειο μασάζ, μία κούρα ομορφιάς που θα τις κάνει να αισθανθούν καλύτερα για τον εαυτό τους και θα τις χαλαρώσεις από το άγχος της καθημερινότητας. Διάλεξε ένα ινστιτούτο αισθητικής ή ένα spa και πρόσφερέ της ένα από τα προγράμματα. Ή απλά μια δωροεπιταγή να διαλέξει εκείνη.

Για τις fit μητέρες

Όλες οι μητέρες που πηγαίνουν στο γυμναστήριο θέλουν να δείχνουν ωραίες και να έχουν τα κατάλληλα ρούχα για την γυμναστική τους. Δεν θα δυσκολευτείς πολύ. Μια φόρμα μπορεί να ακούγεται ξενέρωτη αλλά δεν είναι. Ένα φουτεράκι για μετά την προπόνηση ή καινούρια παπούτσια για τρέξιμο.

Για τις πιο προχωρημένες

Το να αχολούνται με το internet, να παίζουν στο iPad και να ανεβάζουν φωτογραφίες στο Instagram τις κάνει να αισθάνονται πιο νέες, πιο κοντά στα παιδιά τους και γενικά πιο χαρούμενες. Αν το έχουν λοιπόν το θέμα, ένα tablet δεν θα ήταν άσχημο φανταστικέ γιε.

Για τις πηγμένες

Βρες τα λεφτά και χάρισέ της ένα ωραίο τριήμερο στην Ελλάδα ή το εξωτερικό. Το ξέρω ότι θα χρειαστείς αρκετά λεφτά αλλά είναι κάτι που θα της αρέσει λογικά αρκετά και θα το λέει με περηφάνια σε συγγενείς και φίλους.

Τι να αποφύγεις

Λουλούδια. Αυτά στη γιορτή της μητέρας, τώρα είναι Χριστούγεννα.
Τα βιβλία μαγειρικής. “Δηλαδή αυτός ο Jamie Oliver μαγειρεύει καλύτερα από την μανούλα;”
Διακοσμητικά για το σπίτι. Δεν έχεις το γούστο της μάνας σου και αυτό το μαγαζί έχει μόνο κιτς πράγματα.
Γιαγιαδίστικες ζακέτες. Ξέρει πότε γεννήθηκε, δεν χρειάζεται να της το θυμίζεις.
Κολώνια. Θα της την πάρει η αδερφή της, εσύ να σκεφτείς κάτι πιο έξυπνο.
Κρέμες αντιγήρανσης. Αλήθεια;
Σκεύη μαγειρικής. Να μάθεις να μαγειρεύεις μόνος σου άχρηστε.
Ποδήλατο. Δεν θα το χρησιμοποιήσει και θα νιώσει άχρηστη. Θες να της το κάνεις αυτό;
Εσώρουχα. Dude.. seriously..

Πρέπει να βελτιώσουμε το street food της χώρας μας.

Δύο ώρες σε ένα χριστουγεννιάτικο market στην Πράγα ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Χρήστος Χατζηιωάννου , Πριν από 6 ημέρες

in

Οδός Ερμού. Λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα. Τι θα πει το παιδάκι στη μαμά του την ώρα που περπατάει κάτω από τα λαμπιόνια; “Μαμά μαμά θέλω ένα σαλεπάκι”; Ή μήπως θα λαχαταράει να φάει κάστανα και καλαμπόκι; Εντάξει, συγκεκριμένα την εποχή των Χριστουγέννων μπορούσε τα προηγούμενα χρόνια ακόμα κι ένα παιδί στην Ελλάδα να βρει κάποιον πάγκο με μπισκότα και σοκολάτες. Αλλά ας μην κοιτάμε το δέντρο. Στο δάσος παρακάτω έχει στηθεί Γαλατικό τσιμπούσι.
Το σκεφτόμουν αυτό το προηγούμενο Σ/Κ που βρέθηκα στην Πράγα. Σε μια Πράγα που προσπαθούσε εμφανέστατα να σφίξει επιδερμίδα στους -7 και που δεν άργησε (λίγες ώρες μετά την βόλτα μου στο κέντρο) να στρωθεί στα λευκά. Η βόλτα όμως το πρωί του Σαββάτου έγινε κανονικά. Στους -7 αλλά με έναν ήλιο να βοηθάει την κατάσταση. Αυτό όμως δεν ήταν βόλτα. Ήταν ο δρόμος των πειρασμών όπως θα καταλάβεις παρακάτω.

  Ήμουν ειλικρινά εκνευρισμένος που έβλεπα τέτοια αφθονία και ποικιλία κάθε 15 μέτρα στον δρόμο. Όχι στα μαγαζιά. Τα τσέχικα εστιατόρια, τα Burger King, οι pub και λοιπά φαστ φουντ δεν έλεγαν τίποτα μπροστά στις αλμυρές και γλυκές λιχουδιές που σε έκαναν να νιώθεις σαν παιδάκι μπροστά σε ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο γεμάτο δώρα.
Δεν ξέρω καν με τι σειρά να τα βάλω. Οπότε θα τα βάλω άτακτα. Όπως τα έβλεπα, όπως τα ήθελα, όπως τα λαχταρούσα...
Χοντρά κομμάτια πατάτας που μαγειρεύονταν σε βαθιά τηγάνια παρέα με κρεμμύδια, λαρδί και μυρωδικά. Κάποιοι έβαζαν κομμάτια χοιρινού μέσα. Κάποιοι απλά χοντροκομμένο bacon. Όπως και να 'χει η μυρωδιά δεν σε άφηνε σε ησυχία. Αλλά ήταν νωρίς ακόμα. Δεν θα βούταγα από τόσο νωρίς.

  Ούτε το πρώτο γουρουνάκι που εμφανίστηκε μπροστά μου ήταν το πρώτο στο οποίο θα ενέδινα. Ψημένο, καπνιστό, έτοιμο να φας τα κομμάτια του σαν τεράστιες φέτες ζαμπόν. Κάποιοι αντιδρούσαν βέβαια στην τόσο “ζωντανή” εικόνα του γουρουνιού την ώρα που το έκοβαν. Αλλά ποιον κοροϊδεύουμε; Κανίβαλοι είμαστε.

  Ήδη είχα πάρει χαμπάρι ότι το χοιρινό ήταν το έδεσμα που έπαιζε περισσότερο στους πάγκους. Κοίταξα ψηλά, ευχαρίστησα τον Θεό της Λαιμαργίας και συνέχισα την πορεία μου. Λουκάνικα ρε φίλε. Παντού λουκάνικα...

  Σε κάθε μορφή και σχήμα έτοιμα να μπουν σε ψωμάκια να γίνουν hot dog ή απλά να καθήσουν πάνω σε μια φέτα ζυμωτό ψωμί. Α ναι. Υπήρχαν και καλαμάκια κοτόπουλο. Αλλά ποιος ασχολείται με αυτά;

  Η πατάτα όμως έμπαινε δυνατά ξανά στο παιχνίδι. Έβλεπα πολλές γυναίκες να κυκλοφορούν με ένα τεράστιο καλαμάκι που είχε καρφιτσωμένες πατάτες τηγανητές. Ροδέλες πατάτας που είχαν τηγανιστεί και είχαν περαστεί στο καλαμάκι. Να σαν αυτές που πέτυχα δίπλα σε κάτι καλαμπόκια.

  Κάτι άλλοι έψηναν έναν χυλό σαν ζυμάρι σε επίπεδη πλάκα και το σέρβιραν με τριμμένο τυρί και ketchup. Με έχασαν στην ketchup.

  Αλλά η ώρα πέρναγε. Και δεν είχαμε φάει τίποτα ακόμα. Τόσες φωτογραφίες και στο στομάχι τίποτα. Η κεντρική πλατεία ήταν γεμάτη κόσμο. Όλοι έπιναν ζεστό κρασί και καφέδες. Αλλά σε μια γωνιά υπήρχε ουρά. Μεγάλη ουρά. Και μα τον Τουτάτη αν ήταν ο Οβελίξ εκεί θα δάκρυζε από χαρά.
Πολλά γιγαντιαία κομμάτια χοιρινού στιφογύρναγαν πάνω από τα κάρβουνα και ένα μακελάρης έκοβε κομμάτια κατά παραγγελία. Κομμάτια που έμπαιναν στην ζυγαριά πριν παραδωθούν στον πελάτη.

  Δίπλα τους, οι πατάτες που λέγαμε και προηγουμένως σε όλο τους το μεγαλείο. Καμία ουρά. Θα περίμενα μέχρι το τέλος του Κόσμου (χοχοχο) για αυτό το κολατσιό.

  Ακόμα κι αν 400 γραμμάρια πατάτας και 550 γραμμάρια χοιρινό (το άτομο) είναι κολατσιό για 5 παιδιά και 3 δασκάλες.

  Για το τέλος κράτησα το γλυκό της υπόθεσης. Ναι, υπήρχαν stand με σοκολάτες. Ναι, λίγο πιο πέρα υπήρχε υπέροχο περιπτεράκι με τα άπαντα του marzipan (πραγματικά πόσο δύσκολο είναι να κάνουμε γλυκά με marzipan ρε παιδιά;).

  Αλλά η αποθέωση του γλυκού σε όλη την πόλη θύμιζε κάτι από Ελληνικό Πάσχα. Κι αυτό γιατί υπήρχαν πολλές σούβλες που γύρναγαν με μεγάλη ταχύτητα πάνω από τα κάρβουνα. Μόνο που αντί για αρνιά και κοκορέτσια, στις σούβλες υπήρχε τυλιγμένο ζυμάρι. Που γύρναγε και ψηνόταν γρήγορα πριν πασπαλειστεί με ζάχαρη και κανέλα. Σαν cinammon rolls αλλά ανώτερα.

  Κοίτα τα τι όμορφα που γυρίζουν τα λουκουμαδοκοκορέτσια.
 
Οι πιο πολλοί τα προσέφεραν σκέτα. Ένας μερακλής πιο πάνω είχε και σωστό κράχτη στον πάγκο και τα παιδάκια μαζεύονταν ανά δεκάδες.

  Για να επιστρέψω στο αρχικό μου επιχείρημα. Ότι πρέπει οπωσδήποτε να κάνουμε κάτι με το street food της χώρας μας.

Έχουμε τόσα προϊόντα, τόσο πλούσια γη και αρκούμαστε σε κάστανα και καλαμπόκια. Ε όχι κύριοι.

  Χαζοί είναι στο Λονδίνο που στα markets έχουν από Ινδικά και Κινέζικα μέχρι Μεξικάνικα. Ηλίθιοι είναι στην Ολλανδία και το Βέλγιο που σερβίρουν πατάτα τηγανητή με τριλογία από σως σε κάθε γωνιά. Βλαμμένοι είναι στη Γερμανία με τα λουκάνικα και τα εκατομμύρια γλυκά, τσουρέκια, κέικ κλπ;
Όταν στην Ελλάδα λέμε street food εννοούμε το βρώμικο ή τους μικροπωλητές. Σκέψου μόνο έναν κεντρικό δρόμο της Αθήνας τις γιορτές γεμάτο από κρεατόπιτες από την Κεφαλονιά, σκαλτσούνια από την Κρήτη, τυριά από την Μακεδονία, μεζέδες από τις Κυκλάδες, κρέατα από κάθε γωνιά της ελληνικής γης. Εγώ τον σκέφτομαι αυτόν τον δρόμο και πεινάω.

Μια αναδρομή στις τρεις διαστάσεις

Η "Ζωή του Πι" του Ανγκ Λι είναι η φετινή Σημαντική 3D Ταινία, και με αφορμή την έξοδό της στις αίθουσες, κάνουμε μια αναδρομή στις ταινίες-σταθμούς αυτής της τεχνολογίας.

 

Θοδωρής Δημητρόπουλος

Τη στιγμή στην ιστορία που ο κόσμος συνέρρεε στις αίθουσες που μας έβαζαν στον φανταστικό κόσμο της Παντόρα, στο "Avatar" του Τζέιμς Κάμερον, κάνοντας το φιλμ το εμπορικότερο όλων των εποχών, ήταν δεδομένο πως μια νέα εποχή ανέτειλε για το εμπορικό σινεμά. Ή μάλλον όχι ακριβώς. Γιατί ξέρεις τι λένε για την Ιστορία. Ότι κάνει...
Ναι, έλα, πες το.

Ευχαριστούμε. Κύκλους λοιπόν. Η Ιστορία κάνει κύκλους.
Έτσι κι εκείνη του 3D. Το οποίο έχει αναστηθεί και πεθάνει και αναστηθεί ξανά ένα μάτσο φορές. Αυτή είναι λοιπόν μια σύντομη οπτική ιστορία του, μέσα από σπάνια screencaps των ταινιών-σταθμούς. Ξεκινώντας, είτε το πιστεύεις είτε όχι, από το 1915.
Ναι, το 3D κοντεύει να κλείσει 100 χρόνια.

1902: Η πρώτη ταινία φαντασίας

Το πρώτο γνωστό φιλμ επιστημονικής φαντασίας στην ιστορία του σινεμά είναι το "Ταξίδι στη Σελήνη" του Ζωρζ Μελιέ. Προφανώς δεν ήταν 3D, αλλά αν δεν υπήρχαν τα φιλμ φαντασίας δε θα είχαμε πολυασχοληθεί ποτέ με το 3D, για να είμαστε ειλικρινείς. Ή με το σινεμά.

1915: Το πρώτο φιλμάκι

Τον Ιούνιο του '15 σε ένα σινεμά στη Νέα Υόρκη παρουσιάστηκαν τρία μικρά φιλμάκια που εξερευνούσαν μια νέα τεχνολογία, σε εντελώς πειραματικό ακόμα στάδιο. Το "Jim, the Penman" παρουσίαζε φιλμ με διπλές εικόνες φωτογραφημένες σε απόσταση δυόμιση ιντσών, με χρωματικούς προβολείς, ώστε με χρήση γυαλιών κόκκινου και πράσινου χρώματος, να δημιουργείται η ψευδαίσθηση του βάθους. Το πρώτο 3D στην ιστορία μπέρδεψε τους θεατές, δημιούργησε πονοκεφάλους και δέχθηκε επιθέσεις επειδή "η μέθοδος δε θα γίνει ποτέ εμπορική καθώς αποσπά από την πλοκή". Αχ, η Ιστορία, το μεγαλύτερο τρολ.

1922: Η πρώτη 3D ταινία

Το "The Power of Love" προβλήθηκε το Σεπτέμβριο του 1922 στο Λος Άντζελες στο πλαίσιο παρουσίασης σε υποψήφιους -ας το πούμε- διανομείς και θεωρείται η πρώτη 3D ταινία στην ιστορία που χρησιμοποιούσε την ανάγλυφη τεχνολογία και γυαλιά δύο χρωμάτων. Όπως θα περίμενε κανείς βάσει των προ επταετίας αντιδράσεων, η ταινία μπέρδεψε, σύγχυσε, δεν αογράστηκε, και σήμερα θεωρείται χαμένη.

1936: Πειραματισμός στη διάρκεια της Ύφεσης

Καθώς οι ταινίες γίναν έγχρωμες, η ανάγλυφη μέθοδος ουσιαστικά πέρασε στην αχρηστία- οι χρωματικοί προβολείς μπλε και κόκκινου παραποιούσαν τα χρώματα της ίδιας της ταινίας. Παρόλαυτά ο πειραματισμός με την τεχνική συνεχίστηκε ακόμα και στη διάρκεια της δυσκολότερης περιόδου, όπως ας πούμε στο μικρού μήκους "Audioscopiks" που κέρδισε και Όσκαρ το 1936.

1947: Το πρώτο έγχρωμο, ομιλών 3D

Ο "Ροβινσώνας Κρούσος" του Αλεξάντερ Αντρεϊέφσκι το 1947 έγινε η πρώτη έγχρωμη ομιλούσα ταινία που αποτέλεσε πετυχημένο 3D. Τα ανάγλυφα γυαλιά έδωσαν τη θέση τους σε μια πειραματική τεχνική, όπου η ταινία προβαλλόταν σε μια μεταλλική οθόνη με ανεπαίσθητη κινησεολογία που έστελνε τις δίδυμες εικόνες εναλλάξ στα δύο μάτια. Το κοινό ενθουσιάστηκε.

1953: Το πρώτο 3D με στερεοφωνικό ήχο

Εν μέσω της πρώτης μεγάλης άνθισης του 3D, το "House of Wax" του 1953 ξεχωρίζει, καθώς εισήγαγε και την ταυτόχρονη χρήση του στερεοφωνικού ήχου. Πολλαπλή επίθεση σε όλες τις αισθήσεις! (Μόνο μια Πάρις Χίλτον έλειπε.) Όσο για τον Αντρέ ντε Τοθ, το σκηνοθέτη της ταινίας, εκείνος έτσι κι αλλιώς δε μπορούσε να θαυμάσει το κατόρθωμά του: Καθώς είχε μόνο ένα μάτι, του ήταν αδύνατον να αντιληφθεί το εφέ του 3D.

'50s: Η πρώτη χρυσή εποχή

Το πρώτο μεγάλο μπαμ σε 3D παραγωγές (κυρίως θρίλερ και τερατοταινίες) έγινε μέσα σε μια τριετία στο πρώτο μισό των '50s επειδή, και σταματήστε με αν το έχετε ακούσει ξανά αυτό, η μεγάλη διάδοση της τηλεόρασης θεωρήθηκε από τη βιομηχανία ως απειλή για το σινεμά, και το gimmick του 3D ήταν το επιπλέον στοιχείο που θεωρήθηκε πως θα έφερνε τον κόσμο στις αίθουσες. "Αυτό δε μπορείτε να το απολαύσετε στο σπίτι!", πήγαινε κάπως το σκεπτικό. Η τεχνολογία υποχώρησε μετά από λίγα χρόνια, το σινεμά επιβίωσε μια χαρά.

1960: Το πρώτο Cinemascope 3D

Το πρώτο σινεμασκόπ 3D ήρθε το 1960, ύστερα από χρόνια αδράνειας, με το "September Storm".

1969: Μια τσόντα φέρνει νέα τεχνολογία

Κόστισε $100,000 για να παραχθεί, ήταν μια τρισδιάστατη σοφτ τσόντα, παιζόταν με επιτυχία στις αίθουσες για καμιά διετία, όντας το μοναδικό ουσιαστικό 3D μπλοκμπάστερ ανάμεσα στα '50s και τα '80s. Σαν αυτά να μην αρκούσαν για τις "Stewardesses", το φοβερό είναι ότι πήγαν και μπροστά την τεχνολογία! Όπου πλέον οι δύο εικόνες τυπώνονταν στριμωχτά η μία δίπλα στην άλλη και χρησιμοποιούσε αναμορφικό φακό. Ένα αποφασιστικό βήμα προς το να γίνει το 3D εύκολο και φτηνό.

1970: Γουώρχολ, Φρανκενστάιν

Όχι, τίποτα, απλά ότι υπήρξε μια 3D τερατοταινία με τίτλο "Andy Warhol's Frankenstein".

'80s: Η νέα Αναγέννηση

Με την παράλληλη ανάπτυξη της τεχνολογίας IMAX η βιομηχανία μπόρεσε να εκκινήσει μια νέα χρυσή εποχή για το 3D, ως απάντηση -και πάλι, ελεύθερα σταματήστε με αν σας θυμίζει ξανά κάτι αυτό- στην έκρηξη του home entertainment, που φυσικά όπως κι η τηλεόραση θα σκότωνε το σινεμά αν δε βρισκόταν κάτι να φέρει τον κόσμο στις αίθουσες για μια εμπειρία που "δεν μπορείς να τη ζήσεις στο σπίτι!" Οπότε ξεκάθαρα η απάντηση ήταν τρομοσκουπίδια όπως το εικονιζόμενο "Amytiville 3-D". Σπόιλερ: Μετά από λίγα χρόνια η μόδα έσβησε και πάλι. Το σινεμά επιβίωσε κι από την απειλή του βίντεο.

1986: 3D, Μάικλ Τζάκσον, Disney

Το αποκορύφωμα του gimmick, αυτή η ατραξιόν στα θεματικά πάρκα της Disney, ο "Captain Eo" του Φράνσις Φορντ Κόπολα με τον Μάικλ Τζάκσον στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

2007: Το πρώτο Real D 3D

Δύο δεκαετίες και μερικά σποραδικά δείγματα αργότερα, η 3D τεχνολογία είναι πλέον απόλυτα ψηφιακή. Το "Scar 3D" είναι η πρώτη ταινία που γυρίζεται εξολοκλήρου με χρήση Real D 3D τεχνολογίας , ένα ακόμα όπλο στα χέρια της βιομηχανίας απέναντι στη συνεχιζόμενη μάχη απέναντι στους Εχθρούς Του Σινεμά. Αυτή τη φορά η μεγάλη απειλή είναι το ίντερνετ, κι όπως θα έχεις ως τώρα υποπτευθεί, το 3D πρόκειται να ζήσει μια ακόμα χρυσή εποχή.

2009: Η εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών

Το "Avatar" του Τζέιμς Κάμερον, για να είμαστε ιστορικά ακριβείς, δεν έκανε όντως κάτι εντελώς-εντελώς καινούριο. Απλά, ξέρεις, έγινε η ναυαρχίδα της 3D μανίας, και ταυτόχρονα η εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών. Ίσως αυτή τη διαφορά να είναι διαφορετικά τα πράγματα;

2011: O Μελιές σε 3D

Το "Hugo" του Μάρτιν Σκορσέζε αναπαριστά το "Ταξίδι στη Σελήνη" του Μελιές σε 3D, φέρνοντας σε πλήρη κύκλο μια ολόκληρη πτυχή της ιστορίας του σινεμά. Και δανείζοντας έτσι στο 3D την καλλιτεχνική βαρύτητα του ονόματός του και του ιστορικού του εγχειρήματος. Για πρώτη φορά, ο σινεφίλ δάκρυσε με το 3D. Πλέον, βρισκόμαστε σε ένα νέο κεφάλαιο.

*Η "Ζωή του Πι" βγαίνει στις αίθουσες σήμερα από την ODEON.

Τα νέα μας

Σας ευχόμαστε Χρόνια Πολλά!

Earth By Night

Η NASA συνεργάζεται με την υπηρεσία Google Maps, ή καλύτερα, μοιράζεται μαζί της εκπληκτικές νυχτερινές λήψεις από τους δορυφόρους της και μας δίνει την ευκαιρία να περιηγηθούμε σε ολόκληρο τον πλανήτη μας βλέποντας τη Γη με τα φώτα αναμμένα!

 Η λήψη έγινε με τη βοήθεια του λογισμικού VIIRS (Visible Infrared Imaging Radiometer Suite) και χρειάστηκαν 312 πλήρεις τροχιές για να καλυφθεί ολόκληρη η επιφάνεια της Γης, με την καταγραφή να γίνεται για 9 ημέρες τον Απρίλιο και για 13 ημέρες τον Οκτώβριο.

 http://www.flickr.com/photos/gsfc/8246896057/
Προς το παρόν, ο νυχτερινός χάρτης δεν είναι επίσημο χαρακτηριστικό της υπηρεσίας Google Maps, αλλά μπορείτε να περιηγηθείτε από εδώ (μέχρι κάποιο ύψος).

Τα Νέα μας!